Scripture – Luk.15:17-22 “Toen kwam hij tot zichzelf en zeide: Hoeveel dagloners van mijn vader hebben brood in overvloed en ik kom hier om van de honger. Ik zal opstaan en naar mijn vader gaan en tot hem zeggen: Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en voor u, ik ben niet meer waard uw zoon te heten; stel mij gelijk met een uwer dagloners. En hij stond op en keerde naar zijn vader terug. En toen hij nog veraf was, zag zijn vader hem en werd met ontferming bewogen. En hij liep hem tegemoet, viel hem om de hals en kuste hem. En de zoon zeide tot hem: Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en voor u, ik ben niet meer waard uw zoon te heten. Maar de vader zeide tot zijn slaven: Brengt vlug het beste kleed hier en trekt het hem aan en doet hem een ring aan zijn hand en schoenen aan zijn voeten.” (NBG51)
Observation – Het hele gedeelte vanaf vers 11 tot en met 32 is bekend als de gelijkenis van de ‘verloren zoon‘. Veel liever duid ik het aan als de gelijkenis van de ‘wachtende Vader‘. Het is een overbekend verhaal.
De jongste zoon was een berekenend type die zijn leven helemaal zelf in de hand wilde hebben. Hij vraagt ook niet om wat hij graag wil, hij gebiedt zijn vader: “geef mij het deel van ons vermogen, dat mij toekomt” (:12). Vader heeft zoveel liefde voor hem dat hij daaraan voorbij ziet en hem geeft wat hij verlangt – in plaats van hem direct terecht te wijzen en op zijn plek te zetten om zijn enorme gebrek aan respect. Dan gaat de zoon op weg en viert feest op alle manieren die hij kan bedenken. Seks en drugs en Rock en roll, zouden wij zeggen. Dan gaat je geld er rap doorheen. Hij komt er achter dat de ‘vriendschappen’ die hij had opgebouwd niet heel diep gingen, en hij komt alleen te staan, aan lager wal.
Wat ik zo prachtig vind is dat je kunt zien hoe God mensen weer naar Zich terug haalt, op de wijze die bij hen past. Laat me uitleggen wat ik bedoel.
Op een gegeven moment staat er: “Toen kwam hij tot zichzelf“. Hij komt bij zinnen. Zijn verstand is nog net zo scherp als altijd (hij was berekenend), en hij krijgt inzicht in zijn situatie. Hij bedenkt hoe anders het zou kunnen zijn als hij weer bij zijn vader was – hij is nog steeds verstandelijk bezig, het gaat hem voornamelijk om zijn eigen welbevinden.
Op grond daarvan neemt hij een besluit: “Ik zal opstaan en naar mijn vader gaan“. Nu heeft hij, vanuit zijn verstandelijk redeneren, een besluit genomen. Hij heeft zijn eigen wil ingeschakeld. Met die wil neemt hij het besluit om terug te keren naar zijn vader. Diep weg weet hij van de liefde van zijn vader voor hem, en dat deze hem weer binnen zal laten. Hij beseft zich ook dat hij niet zomaar mag verwachten dat hij weer als zoon in zijn oorspronkelijke waardigheid zal worden aangenomen. Hij neemt zich voor om voor te stellen dat hij misschien als dagloner in dienst mag komen. Nog steeds zit hij in zijn verstandelijk redeneren…
Maar dan laat hij zien hoe zijn inzicht is gegroeid en zijn emotie breekt onder de zichtbare ontferming van de vader die hem met open armen tegemoet komt: “En de zoon zeide tot hem: Vader, ik heb gezondigd tegen de hemel en voor u, ik ben niet meer waard uw zoon te heten“. De vader neemt hem weer op als zoon! Natuurlijk, want de liefde van de vader is onvoorwaardelijk. Hij had elke dag op de uitkijk gestaan, ziende of zijn zoon al weer terug zou komen! En als hij zijn zoon dan weer aan ziet komen, springen de tranen van bewogenheid in zijn ogen en rent hij hem verwelkomend met open armen tegemoet.
Application – Oh wat een prachtig beeld! Hoevelen van jullie herkennen dit beeld niet, net als ik? Ik zie een parallel met mijn eigen leven.
Een jarenlange periode ben ik bij mijn Vader weg geweest. Ik dacht dat ik het allemaal zelf wel kon redden. Ach, ik dacht mijn geloof wel te kunnen vasthouden zonder een gemeente om mij heen. Met mijn verstand kon ik het allemaal wel beredeneren. Maar zo werkt dat niet. Je komt in een geestelijke zwijnenstal terecht als je probeert het zonder de Heer te rooien.
Vader heeft mijn verstand aangesproken om me bij Hem terug te roepen en ga mij inzicht in de situatie waar ik uit gekomen was en waar ik nu in zat. Hiervoor gebruikte Hij een gedeelte uit Zijn Woord dat rechtstreeks tot mijn (toen verbitterde) hart sprak en beschreef dat Hij net zo’n hekel had aan de dingen die waren gebeurd in mijn leven als ik, en “toen kwam ik tot mijzelf”…
En ik dacht “ik zal opstaan” en weer in Zijn Woord gaan lezen en een gemeente zoeken waar ik opgebouwd kan worden.
Die hebben we toentertijd gevonden en daar werd langzamerhand ook mijn emotie aangeraakt. Stukje bij beetje werd verbittering opgeruimd. En God is zo geduldig. Hij wacht telkens weer tot het de goede tijd is en ik weer een stukje mag opruimen. Dat proces gaat door, nog steeds, tot op de dag van vandaag.
En als Hij dat bij mij kan doen, kan Hij dat ook bij jou! Hij kan en wil ook jou herstellen van wat je ook hebt meegemaakt! Het enige dat daar voor nodig is, is dat je tot jezelf komt je een besluit neemt, je tot Hem keert en je afhankelijkheid van Hem belijdt. Dat je zegt: ik kan het niet zonder U!
Prayer – Vader dank U voor Uw overweldigende liefde voor ons. Dank U voor Uw oneindige geduld. Dank U dat U ons, ieder op de manier die bij ons past, roept om bij U terug te komen. Dank U dat U ons met open armen ontvangt als wij dat besluit nemen. Dank U Jezus, voor het offer van Uw bloed waardoor vergeving voor ons mogelijk is, wanneer wij belijden dat we het uit onszelf niet kunnen. Dank U voor Uw Heilige Geest Die ons wil leiden en helpen. Glorie voor Uw Heilige Naam!
Ik wist niet eens dat ik een Vader had. ( toenertijd). Dank je wel voor deze mooie blog.