Scripture – Jakobus 2 – “Want als in uw samenkomst een man zou binnenkomen met een gouden ring aan zijn vinger, in sierlijke kleding, en er kwam ook een arme man in haveloze kleding, en u zou hoog opzien tegen hem die de sierlijke kleding draagt, en tegen hem zeggen: Gaat u hier zitten op een mooie plaats, en u zou tegen de arme zeggen: Gaat u daar maar staan, of: Ga hier zitten bij mijn voetbank, hebt u dan niet onder elkaar een onderscheid gemaakt en bent u zo geen rechters geworden met verkeerde overwegingen? – Als u echter de koninklijke wet volbrengt, volgens de Schrift: U zult uw naaste liefhebben als uzelf, dan handelt u goed. Maar als u met aanzien des persoons handelt, begaat u een zonde en wordt u door de wet ontmaskerd als overtreders. – Spreek zó en handel zó als mensen die geoordeeld zullen worden door de wet van de vrijheid.” (:2-4, 8-9, 12, HSV)
Observation – Om zijn lezers te laten zien dat partijdigheid niet goed is geeft Jakobus hier een heel duidelijk voorbeeld. Hij schildert het de lezers zo duidelijk voor dat je zou denken dat hij het met eigen ogen heeft gezien in een van de samenkomsten.
In het voorbeeld komen een overduidelijk rijke en invloedrijke man en een arme man – misschien wel een zwerver – tegelijk de samenkomst binnen. Alle aandacht van de mensen wordt direct gericht op de rijke man. Hij krijgt een beste plaats aangewezen. De arme man wordt naar de staanplaatsen of naar de vloer bij de (“
mijn“) voetenbank verwezen. In het woordje “
mijn” zit nog een keer extra vernedering, de spreker verheft zich daarmee boven de arme man.
In vers 4 volgt het eigenlijke onderwerp in de vorm van een vraag waar gezien de vraagstelling maar één antwoord op mogelijk is. Hebt u dan het oordeel niet reeds geveld en hebt u zich eigenlijk niet tot rechters gemaakt en hebt u het oordeel niet ook gelijk maar uitgevoerd “vanuit verkeerde overwegingen“?
In (:8-9) maakt Jakobus hen duidelijk dat zij alle mensen als hun naasten moeten beschouwen, zonder onderscheid. Rijken en armen. Alleen dan voldoen ze aan het grote gebod, “je naaste liefhebben als jezelf“. Het maken van onderscheid in behandeling van mensen is een zonde, en wie één gebod overtreedt, overtreedt de hele wet.
In (:12) roept Jakobus ons op om te handelen en te spreken als mensen die onder de wet van de vrijheid staan. Hij bedoelt hiermee de wet van de Geest, “Want de wet van de Geest van het leven in Christus Jezus heeft mij vrijgemaakt van de wet van de zonde en van de dood” (Romeinen 8:2).
Application – Het lijkt zo’n eenvoudig gebod. Van je naaste houden zoals van jezelf. Het lijkt ook heel erg vanzelf te spreken. Maar uit wat Jakobus hier schrijft en uit wat wij in ons dagelijks leven ervaren, blijkt dat het niet zo eenvoudig is als het op het eerste gezicht lijkt.
Ik praatte altijd gemakkelijker met mensen die hetzelfde denken als ik en die me bevestigen in mijn standpunten. Dat kost immers ook de minste inspanning? Tot ik me realiseerde dat dit in feite een zeer zelf-gericht (egocentrisch) standpunt is, en precies wat Jakobus hier bedoelt!
In onze omgeving zijn er situaties te vinden waarin we hetzelfde doen. Gaan we bijvoorbeeld na de dienst bij de koffie altijd bij ons eigen groepje staan? Of hebben we ook oog voor mensen die alleen staan, mensen die in het afgelopen jaar iemand verloren hebben, mensen die een andere nare ervaring hebben meegemaakt, mensen die voor het eerst zijn en zich misschien wat verloren voelen?
Door omstandigheden zijn Yvonne en ik een aantal keren van gemeente gewisseld en telkens weer viel ons bij onze zoektocht op hoe enorm de verschillen in (deze vorm van) gastvrijheid zijn. En nu zien wij er niet eens als zwervers uit (geloven we)…
Laten we op elkaar letten, zonder aanzien des persoons! Laten we de gastvrijheid in ere houden. “Vergeet de gastvrijheid niet, want hierdoor hebben sommigen zonder het te weten engelen onderdak geboden“! (Hebreeën 13:2, HSV)
Prayer – Vader dank U voor Uw Woord. Dank U voor Uw gebod van naastenliefde, dank U dat wij ook voor die taak Uw uitvoerders op aarde mogen zijn. Wil ons daarbij helpen Vader, want vanuit onszelf kiezen we maar al te gemakkelijk voor onze ‘comfort-zone’, ons eigen gemak. Wil ons maar losbikken uit onze vastgeroeste gewoontes Heer en ons aan elkaar en aan de wereld geven als gastvrije mensen van de Weg.
