Naar zelfstandig christen zijn

Ik zat me af te vragen hoe het komt dat zoveel mensen niet tot een zelfstandig christen zijn lijken te komen. In deze blog wil ik daar graag bij stil staan en er in latere blogs misschien op terug komen. Omdat ik aardig visueel ben ingesteld gebruik ik plaatjes.

Zoals gezegd, eerst maar even een plaatje dat naar mijn idee een benadering geeft van een onzelfstandig christen.

Zoals je ziet staan deze mensen toe dat anderen priester over hen zijn. Daarmee zijn ze afhankelijk van anderen voor bijna alle aspecten van hun geloofsleven. Ze zijn gericht op zichzelf en op de vervulling van hun eigen behoeftes en verlangens. 

Het gevolg daarvan is dat ze niet veel diepte hebben in hun eigen meningen en dat ze al snel beïnvloedbaar zijn en dat ze mensen zijn “die zich te allen tijde laten leren zonder ooit tot erkentenis der waarheid te kunnen komen” (2 Timoteus 3:7) en die “onmondig, op en neder, heen en weder geslingerd onder invloed van allerlei wind van leer” (Efeziërs 4:14).

Als je gemeente vol zit met deze vorm van christenen dan zul je zien dat je leiding uitgeput raakt. Ze moeten immers tientallen tot soms wel honderden baby’s te eten geven! Er zal veel strijd zijn, want elk kind wil zijn zin hebben. Je moet continue brandjes blussen omdat er weer een paar ruzie hebben. En het risico is dan dat er als gevolg daarvan mensen weglopen omdat ze het met de beslissingen niet eens zijn.

Ook hier eerst een plaatje.

De zelfstandig christen is priester over zijn eigen leven, zijn eigen gezin. Hij is zelfstandig in alle aspecten van het christenleven, bidden, dankzeggen, lofprijzen, geestelijke strijd, stille tijd, onderzoeken en toetsen van alle dingen. Hij is gericht op de Here Jezus, hij is vervuld met de Heilige Geest, heeft wijsheid verworven en zoekt daar verder naar en heeft een gerichtheid op de ander.

In het leven van een zelfstandig christen kunnen geen dingen gebeuren die hem van zijn geloof af krijgen. Zijn vertrouwen in de Almachtige kan niet stuk. Natuurlijk overkomen ook hem nare dingen, maar samen met de Heer lost hij die op of aanvaardt ze. Als hij daarbij steun kan vinden bij zijn broeders en zusters in de gemeente is dat fijn, maar strikt genomen niet nodig.

Als je een gemeente hebt met allemaal zulke christenen heb je als leiding niet veel anders te doen dan te danken voor de gemeente en te bidden voor visie voor wat je met al deze potentie kunt betekenen voor je omgeving.

Natuurlijk is de praktijk een mengvorm van de genoemde “typen”. Een ideaalbeeld bestaat nergens dan alleen in de hemel. 

Als je net tot levend geloof bent gekomen kun je heel best nog een onzelfstandig christen zijn. Dat is zelfs geen enkel probleem, je moet nog veel leren. Je bent als het ware een ‘baby in het geloof’ en je drinkt de melk van het basale eerste onderwijs van de fundamenten in het geloof. Je mag groeien naar volwassenheid in de veiligheid en de bescherming van de gemeente.

Maar als je na drie jaar nog steeds gericht bent op de vervulling van je eigen behoeften en verlangens, dan is er serieus iets aan de hand. Stel je voor dat je een schijnbaar volwassen man zou zien die nog aan de borst bij zijn mama ligt om melk te drinken… Dan zou je je terecht afvragen wat er mis is met dat plaatje.

Het groeien naar volwassen christenzijn is je eigen verantwoordelijkheid. Je kunt en je mag dat niet verwachten van de leiding van de gemeente, coördinatoren, leidinggevenden, oudsten, voorgangers, hoe ze ook maar heten. Onze God is namelijk een persoonlijk God die een persoonlijk geloof vraagt en persoonlijke groei.

De gemeente kan in dit groeiproces een motiverende en ondersteunende rol vervullen. Het is dan weliswaar de taak en verantwoordelijkheid van de oudsten om alle mogelijkheden te (laten) bieden die de gemeenteleden kunnen helpen bij de groei van hun persoonlijk geloof, de gemeenteleden moeten het zelf doen!

Zie maar wat Paulus hierover schrijft in de Hebreeën brief: “Hierover hebben wij veel te zeggen, maar het is moeilijk uit te leggen, omdat jullie traag zijn geworden in het horen. Want hoewel jullie, naar de tijd gerekend, leraren behoorden te zijn, hebben jullie weer nodig, dat men de eerste beginselen van de uitspraken van God onderwijst, en hebben jullie nog melk nodig (en) geen vaste spijs. Want iedereen die nog van melk leeft, heeft geen weet van de rechte prediking: hij is nog een zuigeling. Maar de vaste spijs is voor de volwassenen, die door het gebruik hun zinnen geoefend hebben in het onderscheiden van goed en kwaad” (Hebreeën 5:11-14).

Natuurlijk vindt persoonlijke groei ook plaats in het dagelijks leven, in het dienen van de ander, in de omgang met elkaar. Bijbelse kennis, kennis van wat de Here wil is echter de “begin van alle wijsheid“. 

Het is denk ik dan ook de verantwoordelijkheid van iedere gemeente en elke oudstenraad, om te voorzien in onderwijs dat desgewenst alle stappen in het groeiproces ondersteunt.

Niet als een plicht of een kunstje, maar als een gevolg van de toewijding aan de Here Jezus!