Naar aanleiding van een ‘gesprekje’ op facebook schreef ik de volgende blog:
Was er gerechtigheid door de wet in het Oude Testament?
Behoud in het Oude Testament is ‘de jure’ (in rechte) gelegen in het houden van alle geboden en verboden in de wet. Maar ‘de facto’ (in de praktijk) kon niemand de wet volbrengen. De wet voorzag daar ook in. Het behoud was namelijk gelegen in de – in de wet beschreven – verzoening door zoenoffers.
‘De wet’ of de Thora in het Joodse begrip wordt gevormd door de eerste vijf boeken uit de Bijbel, Genesis, Exodus, Leviticus, Numeri en Deuteronomium. Deze vijf boeken worden ook wel ‘de boeken van Mozes’, ‘de wet’, ‘de wet van Mozes’ of kortweg ‘Mozes’ (2 Korinthe 3) genoemd.
In het centrum van de wet staat, ook in het Oude Testament dus al, de verzoening. Verzoening is de kern van de wet! Kijk maar mee, het centrum, de kern, het hoogtepunt van de wet vinden we in het midden van het middelste bijbelboek van de Thora, namelijk in Leviticus 16 over de grote verzoendag of ‘Jom Kippoer’. Voluit ‘Jom ha-Kippoeriem’ of ‘Dag van de Vergevingen’.
Het was de enige dag van het jaar dat de hogepriester in het heilige der heiligen in Gods aanwezigheid mocht verschijnen na zich uitgebreid te hebben gereinigd en geheiligd. Via allerlei voorgeschreven rituele handelingen doet hij op die dag verzoening voor het gehele volk.
Bijzonder zijn de offers die beschreven staan, waaronder de twee geitebokken die moeten worden geselecteerd. Een ervan wordt geofferd na door het lot als ‘voor de HERE’ te zijn bestemd (Leviticus 16:9). De andere wordt door Aäron meegenomen en hij legt er zijn beide handen op. Hij belijdt vervolgens alle overtredingen van het hele volk ‘over’ deze bok, die vervolgens in de woestijn wordt losgelaten (:21-22).
Hierin zien we een voorafschaduwing van het overwinnend offer van de Here Jezus, dat voor eens en voor altijd genoeg was voor alle zonden van iedereen, en dat de basis is van het nieuwe verbond.
Het was namelijk daarom vele malen beter dan het oude verbond, omdat Jezus, onze Hogepriester in de hemel, nooit heeft gezondigd en voor altijd in de aanwezigheid van de Vader mag zijn en daar ook voor ons pleit. Niet een keer per jaar, maar de hele dag, altijd! Daarom rust de rechtskracht van dit nieuwe verbond op betere beloften! (Hebreeën 8:6)
En de wet blijft inhoudelijk dus fier overeind, ook in het Nieuwe Testament – geschreven in ons hart. Het grote verschil is dat de Grote Verzoendag nu samenvalt met het paasfeest en nooit meer stopt!
Ik denk dat ik weet welk gesprekje op FB dat was 😉 Onderstaande reply is ook meer gericht op die discussie.
Je stelt dat de Wet fier overeind blijft staan, met mijn enigzins beperkte kennis van de bijbel lees ik dat ook. De interpretatie van de Wet door de mens is in elke tijd wel weer anders. De ene groep chistenen blijft bij het oude terwijl een andere groep een gewijzigd denkbeeld aanneemt.
Ligt de wijsheid bij het vasthouden of het vernieuwen? Ikzelf denk dat geen 1 mens op deze aarde het grote plan van de Heer volledig kan bevatten of begrijpen dus is blijven zoeken naar wijsheid dus groeien en vernieuwen mijn weg geworden. Dit is natuurlijk ook logisch aangezien ik nog steeds veel aan het ontdekken ben als jong christen en elke dag weer nieuwe dingen hoor en lees.
Ik als jong Christen kan me mijn oude leven nog goed herinneren en vooral de aversie die bij me opkwam tegen de houding van veel christenen. Ik heb nooit een uitnodiging gevoeld of een interesse voelen opborrelen bij het horen van veel ortodoxe uitingen in die tijd. Het had juist vaak een averechtse uitwerking op mij.
Nu begrijp ik diezelfde uitingen beter omdat ik het in een breder perspectief kan plaatsen en nu ook zie dat elke beweging binnen het geloof zijn eigen manier van uitdrukken heeft. Dat kenmerkt zich door het gebruik van veel woorden die in de wereldlijke cultuur niet meer worden gebruikt. Deze manier van communiceren leid vaak to onbegrip en weerstand bij vele niet chistenen.
In deze verkiezingstijd is de SGP daar een duidelijk voorbeeld van, de opmerkingen van Van Staay hebben een averechts effect gehad. Het vasthouden van oude waarden en daarvoor bekend staan hebben ook een averechts effect. Het is misschien wat pittig en ongenuanceerd om het zo te stellen maar wil dit toch delen aangezien dit de manier is waarop het bij vele niet chistenen binnenkomt.
Mijn wens is het om meer mensen hetzelfde te laten meemaken wat ik heb meegemaakt en dat is tot geloof komen. Dat was niet gebeurd als ik niet een dienst had bezocht waarin op een moderne enthousiaste manier de oude waarden worden beleefd. Om tot geloof te komen moet je je eerst openstellen voor de mogelijkheid dat het misschien toch waar is en dat is niet mogelijk zonder een vorm van herkenning of aanpassing in taalgebruik.