Ons volk is bròkkel, stroef en kold,
Net as zien haarde kloeten.
Moar ’t beste is noar binnen vold,
De roegste kaant zit boeten.
Ons volk is moar wat sloom en sloer,
Nait gauw op gang te kriegen,
Het proaten vaalt ons hail slim stoer,
Wie kennen beter zwiegen!
Ons volk is lopend, vaierkaant,
Ien proaten en bewegen,
Is enkeld thoes op aigen laand,
Doarboeten stil, verlegen.
Ons volk is waarkzoam, doem op puut,
Nait börgen, vot betoalen,
Zwoar schrippen veur ’n schiere huut
En zoo moar ’t endje hoalen?
Ons volk is toai as noagelholt.
Ien dizze stoere tieden
Krigt het nait gauw de vouten kold;
Het kèn ’n knovvel lieden!
Ons volk leeft meer noar binnen tou,
Goan ie doarien aan ’t plougen,
Den zai je doar zien groote trouw
Aan laand en volk en lougen.
Hou wieder weg van ’t olle stee,
Hou wènsteger ze bennen!
Doarom den, volk van overzee,
Kom weer! Zo gauw ie kennen!!!
Jan Boer
Enne … wat voor taal is dit. Ik vind het mooi.
Dit is onvervalst Gronings. Ik vind dit zo’n prachtig gedicht, het beschrijft de Groninger volksaard zover ik die ken erg goed.
Ik vermoedde het. Sja, ik ben een mengelmoesje ( ZeeuwsVlaams/Hollands)