Al lezend in het kader van de studie Pastorale Hulpverlening vond ik in een boek dit prachtige gedicht van Jef De Vriese:
Zelfaanvaarding
Soms vraag ‘k me af, wie houdt van mij,
wie is er die wat liefde,
wat aandacht aan me geven wil,
wie maakt me even blij?
Ik denk dan wel, ach, was ik maar
een heel klein beetje knapper,
dan zou men wel mijn waarde zien,
maar neen, ‘k ben niet zo dapper.
Dan droom ik dat ik dokter ben,
sportster of burgemeester,
dat ‘k door de dingen die ik doe,
de schare fel begeester.
Maar neen, ik ben zo doodgewoon,
zo stil en onopvallend
dat niemand interesse heeft
of naar mij is verlangend.
En toch, als ‘k nuchter eens bedenk
hoe God zijn Zoon niet spaarde,
zijn leven voor het mijne gaf
en Zich geen eer vergaarde…
dan is zijn leven mij genoeg,
dat is mij alles waard,
dat is het mooiste wat ‘k bezit,
wat al mijn ijdelheid bedaart.